ROZDZIAŁ 1 "POCZĄTEK"

 

     

- Kirro, spójrz - mówiąc to wskazała palcem na gwiazdę na niebie. Była oddalona od innych gwiazd. Kirra zmrużyła oczy, aby wyraźnie dostrzec maleńki punkt na niebie.
- Co to jest, babciu? - zapytała.
Staruszka uśmiechnęła się przyjaźnie.
- To jest gwiazda.
- Gwiazda?
- Tak.
- Jest taka mała i ... samotna. Babciu, dlaczego ona jest tak daleko od innych?
Babcia spojrzała na nią.
- Wiesz, Kirro czasami ludzie odchodzą od innych z różnych powodów. Czasami dlatego, że nie mają ochoty ze sobą spędzać czasu, czasami dlatego, że muszą odejść - tutaj znów spojrzała na niebo. - a czasami dlatego, że chcą się chronić nawzajem. I podobnie jest z tą gwiazdą.
Kirra spojrzała na nią szeroko otwartymi, błękitnymi oczami.
- Chronić? Przed czym?
Uśmiech znów wrócił na twarz babci, ale był smutniejszy.
- Przed nimi samymi oraz przed obowiązkiem jaki spoczywa na ich barkach.
- Co? Babciu, nie rozumiem.
Kirra poczuła, jakby się od niej oddalała z każdym oddechem. Była coraz dalej i dalej .. aż usłyszała daleki, spokojny, ale i smutny głos:
- Kiedyś zrozumiesz. A wtedy znów się spotkamy.
Odwróciła się i zaczęła odchodzić w kierunku gwiazdy.
- Babciu! Nie, nie odchodź! Nie chcę być sama. NIE! Nie chce!

***

Zanim się zorientowała była w swoim małym łóżku, ściskając kołdrę i dysząc głośno. Po czole spłynęła jej kropelka potu. Ten sam sen co zawsze ją dręczył. Było jej gorąco. To pewnie dlatego, że był środek lata, a ona nadal miała kołdrę zimową. Tak, to dlatego ... ale zaraz ... czuła też ścisk w brzuchu. To pewnie dlatego, że jest głodna. Przewróciła się na drugi bok i niemalże nie krzyknęła, kiedy centymetr przed jej twarzą leżał wysoki, umięśniony i przystojny brunet z zamkniętymi oczami, przytulając ją do siebie. Kirra patrzyła na niego przez dłuższą chwile jak głupia, po czym zacisnęła zęby i wykrzyczała na cały głos:
- ARTUR!!!
- Hmmm? - mruknął chłopak, otwierając powoli oczy. Nagle zauważył lecący w jego kierunku sto na godzinę but, który trafił go w twarz.
- AŁĆ! - potarł obolałą twarz i spojrzał wściekle w kierunku, z którego przyleciał pocisk. Zauważył drobną, szczupłą dziewczynę w długiej koszuli nocnej po kolana, stojącą pośrodku pokoju. - Co ty wyprawiasz, Kirra?!
- To moja kwestia! Co ty robisz w moim... - nie dokończyła, bo Artur wyskoczył z łóżka i uśmiechnął sie do niej szeroko.
- Rany! Kiedyś byłaś słodsza! Sama chciałaś, żeby twój "starszy braciszek Artur" spał z tobą. Chodziłaś za mną i wołałaś ,,Artur, boję się. Śpij dziś ze mną" albo ,,Opowiedz mi bajkę!". Szkoda, że ta część ciebie gdzieś zniknęła. - Uśmiechnął się chytrze widząc czerwoną twarz Kirry. Ku swojemu zaskoczeniu zauważył jak ta podnosi drugiego buta z podłogi i celuje nim w jego twarz.
- Ojć! Włączyłem jej przełącznik "Zaraz go zabiję!". Najlepszym rozwiązaniem jest ... WIAĆ -mówiąc to ruszył ku drzwiom w panice, a za nim Kirra krzycząc niezrozumiałe słowa. Wybiegł na korytarz i wyskoczył przez uchylone na parterze okno do ogrodu różanego, przez cały czas unikając latających butów przyjaciółki z podwyższonym ciśnieniem. Światło słoneczne spoczęło na jego twarzy. Był już ranek. Kirra goniła go po całym ogrodzie. Zmęczony wbiegł do sadu, licząc na jakąś przydatną kryjówkę. Wszedł na największe drzewo i czekał. Zerknął z gałęzi pod drzewo gdzie stała niska dziewczyna na boso w piżamie.
- Co, poddałaś się? - zapytał ledwie łapiąc dech. Zrobił się blady, kiedy poczuł jak gałęzie pod nim pękają. Nagle znalazł się tuż pod jej stopami. Uśmiechnęła się z góry.
- Och! Już wróciłeś? - zapytała i wzięła go za kołnierz jego koszuli i podciągnęła do siebie.
Nagle zauważył, że Kirra zrobiła się bledsza niż on sam. Spojrzała na gałęzie, na których stali i przełknęła ślinę.
- Artur? - zapytała.
- Hmm? - zdziwił się nieco. - o co chodzi?
- Drzewo... jest złamane - wyszeptała.
- Hmm? Drzewo jest - zamyślił się po czym przeraził jeszcze bardziej. -z-złamane.
Oboje obejrzeli się na drzewo i zaczęli rozglądać dookoła.
- Może nie zauważyła? - wyjęknęła.
- Nie ma mowy, żeby ONA to przeoczyła.
Zawiał chłodny wiatr. W następnej chwili oboje usłyszeli wściekły ryk.
--------------------------------------------------------------------
Dobra, skończone! Mam nadzieję, że się Wam spodobał (chociaż trochę) pierwszy rozdział :) Dla jasności to dopiero początek zawiłej przygody pełnej wrażeń naszych (nie poznanych jeszcze) bohaterów. 
Pozdrawiam BoiledSweet^^